When the sun rises

Zijn ogen schoten open door het felle licht dat op zijn gezicht viel. Gefrustreerd trok hij zichzelf recht en begon hij zich aan te kleden. Normaal ging hij nog in het donker naar buiten. Sinds de verloving van zijn jongere zus, Freyja, had hij daar een gewoonte van gemaakt. Zijn goede band met haar had daar een abrupte wending gemaakt. Hij sprak haar niet meer zo vaak zoals ze vroeger wel deden. Het liefste wilde haar haar zoveel mogelijk vermijden, gesprekken uit de weg gaan. Sinds de dood van hun vader en oudere broer, waren er sowieso al een aantal frustraties bij hem opgedoken. Deze frustraties had hij altijd voor zich gehouden en door vroeg te gaan jagen, kon hij een goede reden geven om niet een gesprek aan te gaan. Als bastaard had hij geen recht op de familienaam, noch het recht om lord te worden. Het was zo, maar hij moest eelijk toegeven dat dat aan de start van frustraties lag. Ondanks zijn tegenslag, had hij hier verder niets van laten merken aan de rest van zijn familie. Hij hielp vooral zichzelf om zijn gedachten op iets anders te zetten, door te gaan jagen. Hij verzamelde zijn spullen en bracht zijn kledij in orde, waarna hij de deur opende en de gang door liep, op weg naar buiten.

Met dat hij de gang doorliep, kwam hij haar tegen. Freyja, zijn jongere zus en huidige lady van het kasteel. Door de smallere gang was hij verplicht halt te houden, vlak voor haar. Hij glimlachte wat flauwtjes naar haar. Hij had haar het liefst niet tegen gekomen, maar dat was zijn schuld geweest. Hij had maar eerder moeten vertrekken, zoals hij normaal altijd had gedaan. "Morning," gaf hij kort ter begroeting, niet van plan om echt een gesprek aan te gaan. Met  een kort knikje draaide hij zich om. Dan moest hij maar de andere gang nemen. In dit kasteel raakte je op verschillende manieren beneden, gelukkig. Het touw dat om zijn schouder hing, trok hij wat beter met dat hij een versnelling rapper stapte in de hoop dat hij gewoon zonder zever naar buiten kon gaan.

Hij had zich omgedraaid in de hoop om verder gerust gelaten te worden, maar het mocht niet baten. Freyja was hem achterna gegaan, zei zijn naam hardop. Met het horen van zijn naam draaide hij zich om en trok zijn arm naar achteren voordat ze hem vast kon nemen. Deze actie ging bijna vanzelf, waar hij zelf even van verschoot. Hij liet zijn blik van haar hand naar haar gezicht gaan. "Is there something wrong?" vroeg hij dan maar als tegenreactie op zijn naam. Hij wist maar al te goed waar ze naartoe wilde gaan, hoe dit gesprek ging verlopen. Wilde hij dit gesprek hebben? Liefst niet. Waarom niet? Omdat hij wist dat hij zichzelf in moest houden en er waarschijnlijk een vervolg zou komen op wat hij zou zeggen. Hij ging enorm veel om met zijn half zus toen hun vader nog leefde, waardoor ze beide elkaar wel kenden. Liegen of andere emoties faken zou dan ook niet gemakkelijk zijn, wetende dat ze elkaar enorm goed kenden op dat vlak.